Annemin beni annanneme bırakıp veda edierek arkadasını döndüğü anlar geliyor aklıma.
Okula gidiyordu, tıpkı benim gittiğim gibi. Öğretmendi, tıpkı benim de öğretmen olduğum gibi.
Ama ben bunu hep çok ağır ve acı bir şey olarak anlıyordum. Annelerin çocuklarını evde bırakıp gittikleri yerdi benim için okul. Öğretmenlikte bunun gibi garip bir şeydi işte... Evde çocukları olan annelerin başka çocuklara bir şeyler öğretmesiydi mesela.
Hatırlıyorum,
Vedalaştıktan sonra sokağın sonunda kayboluncaya kadar sessizce izlerdim gidişini. Adımlarındaydı hep gözüm. Düşünüyorum da, belki her adımda bir umut vardı benim için. Belki geri döner diye...
Tık tık tık tık tık tık tık... İlerlerdi ve giderdi.
Annelerin çocuklarını evde bırakıp gittikleri yerdi okul. İşte hergün oraya giderdi. Para kazanmak, iş, meslek, kariyer... anlamadığım ve anlamak istemeyeceğim şeylerdi haliyle. O yüzden kimse bunları anlatarak teselli etmeye çalışmazdı beni.
Oyuncaklarıma geri dönerdim. En çok bebeklerime sarılırdım sıkı sıkı.
Şimdi ben anneyim ve şimdi ben öğretmenim. Kendi bebeğime sıkı sıkı sarılıyorum şimdi. İlk 14 ay hep beraberdik, kucak kucağa, yanak yanağa. Sonra n'oldu, anne Ata'sını evde bırakıp okula gitti. İşi vardı, mesleği buydu, kariyer yapmıştı filan... Ata'nın anlamayacağı ve anlamak istemeeyceği şeyler bunlar. Adım gibi biliyorum. Acaba o da adımlarıma dikkat kesilip belki geri döner diye bekliyor mudur? Ben bunu çok merak ediyorum :(
...
Son haftalarda çok huzursuzdu, dişlere bağladım, iki yaş sendromu dedim, :( bu sendromu yaşadığımız için kendimi epey bir kötü hissettim. Ama son bir haftadır sömestr tatilindeyim, O huzursuz, huysuz, ağlayan, tepinen Ata'dan eser yok. Zerre kadar eser yok hem de.
Allahım ağlamak istiyorum.
Tek istediği "anne evde olsun, oyun oynasın, beraber zaman geçirelim"miş. Uzun uzun anlatmaya gerek yok durumu, anlarsınız beni...
İşe başlayınca ben ne yapacağım şimdi?
Kızım 16 aylık. Çarşamba işe gitmem gerekiyordu ki öğlen 12de evdeydim, kızım da uykusundan uyanır uyanmaz 2 gibi beni buldu karşpısında. Ona rağmen o kadar gerginlik yaptı, o kadar bana yapıştı ki perşembe de işe gitmem gerekirken, gidemedim.
YanıtlaSilBilemiyorum belki her gün gitsem alışır bu gidip gelmelere, bir gidip bir gelince mi oluyor bu gerginlikler bilemiyorum. Ama benim durumum müsait olduğundan 2-2,5 yaşına kadar mümkün olduğunca az işe giderek idare etmek istiyorum.
Size de sabırlar diliyorum.
@Çokbilmiş;
YanıtlaSil3 aydır çalışıyorum, ama bu sömestr dönüşü daha zor mu olacak nedir :( uffff! Allahım ver bir kolaylık :)
Çok teşekkür ederim.
SEvgiler
benden size tavsiye, işi bırakın, bencil olmayın, çocuğunuzu ağlatmayın. sonra büyüyünce ergenlikte bunun acısını çıkarır sizden. bu konudaki bütün araştırmalar bunu söylüyor!
YanıtlaSil@Alkan
YanıtlaSilcesaretinize hayranım. Belli ki alternatif annedeki yorumlarıma gicik olup bana laf sokmaya, ters iki laf edip rahatlamak istemissiniz. Ama inanın ki yorumunuzla amacınıza ulaşamadınız. Çünkü aparkatiniz ve krosenizi boş yere sallamissiniz. Gulumsettiniz beni çok teşekkür ederim.
İyi haftalar, iyi kandiller, mutlu bir sevgililer gunü diliyorum.
Samimiyetle,
Aylin
bütün araştırmalar hep doğruyu söyleseydi, tek tip insan olurduk...
YanıtlaSilÖnüne gelen araştırma yapıyor zaten, bilgi kakafonisi içinde zavallı anneler.
İlim ilim bilmektir,
YanıtlaSilİlim kendini bilmektir,
İç seslerini okumazsan
Ya bu nice anneliktir diyorum ben de Açalyacım :)
İlim ilim bilmektir,
YanıtlaSilİlim kendini bilmektir,
İç seslerini okumazsan
Ya bu nice anneliktir diyorum ben de Açalyacım :)