Bu çocuk sizden değil di mi?

Kuzenim Lerry 35 inden sonra ikinci çocuğa niyetlenip güzeller güzeli bir kız çocuk doğurmuştu. Ebru (fotoğrafları slaytlarımda var) öyle güzel öyle güzeldi ki bunun ileride annesinin başına erkeklerden önce farklı sosyal sorunlar açacağını kimse tahmin edemedi. Çünkü Ebru sapsarı saçlı ve masssmavi gözlüydü.Açık tenli ama koyu renk saçlı bir anne ,yeşil gözlü esmer bir baba da söz konusu olunca ilk ayın ardından garip garip diyaloglar gelişmeye ve etraftan saçmalık boyutunda sorular ve yorumlar gelemeye başlamıştı.



Kuzen bir ara, "mavi lens alıp saçlarımı sarıya boyatacağım, yeter" demişti. Amanın, ne üzülmüştüm o haline. İçin için dert etmiştim kızının ona benzememesini, benzetilememesini. Anne olarak çok çabuk incindiğini gördükçe üzülmeden edememiştim.

Öyle üzülmüşüm ki aynısını şimdi ben yaşıyorum, hahahahahaa. Güldüğüme bakmayın, çok zor bir durum bu aslında... Buradaki fotoğrafa bakarsanız Ata' nın nasıl da sarı annesinin ise aksine nasıl da koyu renkli olduğunu göreceksiniz.

Bize bakıp bakıp ana-oğul olduğumuzu anlayamayanların tepkileri ise şöyle:

(Uzun bir müddet süzdükten sonra,duraksayarak) -Annesi misiniz?
-Siz nesi oluyorsunuz?
-Bakıcısı mısınız?
-Annesisiniz galiba, hiç benzemiyorsunuz.
-Baba mı sarışın?
-Ailede kim var mavi gözlü?
-Bebek sizin mi?
-Baba sarışın sanırım...
-Size hiç benzemiyor.

..ve daha niceleri. En başında ÇAğatay'a çok bzeniyordu Ata. Arkadaşım Ayşegül söyledi, o da biz belgesel de izlemiş, bebekler ilk 1 yıl babalarına çok benzermiş. Doğanın bir gereği herhalde. İşte Ata da klonlanmış gibi benziyordu. Ama sapsarı ve maviş olunca kimse şıp diye benzetemedi Ata'yı. En fecisi ben siyah saçlı olunca yapılan pek çok yorumda "siz hiç benzemiyor" lafını duymam ya da bir şekilde bunun ima edilmesi oldu. İlk aylarda bunu çok kötü bir densizlik olarak görüyordum. Çoğunda içim cızzz ettiriyordu, hatta hatta "size ne yahu" diye bağırasım geliyordu. Herkesin bebek polisi gibi davranmasına illet oluyorum ne yalan söyleyeyim.

Sonra gittim mavi lens aldım bir ara. Sırf şu illet olduğum cümleleri duymamak için. Çünkü kim mavi gözlü diye sorulunca "benim amcalarım, babannem, dedem..." diye hesap vermekten de gına gelmişti. Sonra sonra biraz alıştım gibi espriye vuruyorum bazen, bazen çok gülüyorum.Aslında bana çok benziyor Ata. İnsanlar dümdüz düşündükleri ve dikkatsiz oldukları için renklere takılıp kalıyorlar bence! :))) Sinirden gülüyorum şu an.



Hergün yolumuzu kesip Ata' yı sevenlere hesap veriyoruz, şu maviş, baba sarışın, yok anneye benzemiyor, bilmem ne bilmem ne...En fenası geçen gün oldu :))) Taksiye bindik, taksici bir müddet Ata ile beni inceledi, sonra Çağatay' a baktı :))) Ata' yı sevdi filan... Sonra;
- "Abi çocuk ikinizden de değil ama di mi" dedi Çağatay 'a :)))))))))) Ona neyse?????
-"Niye böyle dediniz" diye sorunca,
-"Yenge valla size hiç benzetemedim, olsa olsa bir başka anne yada babadan olabilir diye düşündüm" dedi. Adama bak, sanane be adam, ben senin secereni inceliyor muyum, kimdensin, neredensin!!!
-"Tanıştırayım, yanınızda oturan bey babası, arkanızda oturan kadın ise anası, siz renklere değil, desene bakın, annesinin ayyyyynısı" dedim. Ekledim;
-"Şoför bey, bunu bir önceki sene duymuş olsaydım mahkemelik olurduk sanırım sizinle. Çünkü bu kadar ileriye giden hiç olmamıştı".
-Şoför: tssssssssss


Ama yine de aklıma geldikçe bir tarafım cız bız oluyor işte. Ne demek ya! Hiç tanımadığım insanların bu kadar da ileri gidip oğlumla olan gizli bağıma dadanmalarına dayanamıyorum. Zaten aylarca Çağatay'a çok benziyor nağmelerini sıkça dinledim. Onadan da gına geldi. Sen 9 ay karnında taşı, özene bezene büyüt, etrafındakiler bir gıdımını bile annesine benzetemesin veya benzediğini görmek istemesin Nedense????????????? "Bir de sana hiç benzemiyor" gibi gerzekçe bir yargı renk farkından dolayı eklenince , eeh müsadeyle, bana da arada geliyorlar yani! O bana benzemiyorsa ben de ona benzerim deyip barbie sarısı saçlar ve lens mavisi gözlerle çıkmayayım sokağa! Bu kadar da yorum yapmayın be kardeşim! Allah alllaaaaaah :))))

Sona doğru asabiyet yaptım belki ama öyle. Uyuz oluyorum.Gıcık oluyorum. Sinir oluyorum. Geçmiş fotoğraflarına bakıyorum. Ohhhooooo aynı ben, babaya şöyle bir benziyor. Tek farkımız renklerimiz.

Farkedemeyenin eline sözlük, gözüne gözlük lazım!

Oh be!

Haydi görüşürüz :)))