19 Ocak 2011 Çarşamba
Tweet
Hergün icim sızlıyor.
Bu okula geldiğim hergün icim sızlıyor.
Bu okula geldiğim hergün, kanadı kırılmış kuş misali kırgın, kirpikleri yere doğru suzulen öğrencilerimi gördükçe icim kanıyor benim.
Yuvadan geliyorlar.
Oysa ben kulağımda Ata'nin civiltisiyla aralıyorum sınıfın kapısını, gözümün onundeyken gülümseyen hali, sınıfın kapısını kapatirken uçup gidiyor. Nereye? Bilmiyorum, belki eve doğru. İcimi çok büyük bir hüzün kaplıyor her yoklama alışımda. Hiç alışamadım ben buna hem de hiç!
Dün gece Ata'ya boya kalemleri bakerken de aynı şey oldu. Bir fırtına koptu icimde.Ne yapıyorlar? Uyudular mı? Ödevlerini yaptılar mı? Dün elini incitmişti bir tanesi, acaba hemşire pansumanini yapmış mıdır?
Deli gibi ağlamak istiyorum, hatta ağlıyorum da...
Dün hava çok soğuktu. Cikista herbirini servise bindirdim. Yuvanın servisini bekledim, en son o geldi. Haklılar, bu civardaki her okula uğrayıp cocukları alıyorlar. Ama her minibüs bahceden içeri girerken onlar sokağın sonundan aldılar bizimkileri. Görevli kadinciglik çığlığa yerlerine oturttu. Haklıydı, onlarca kipir kıpır cocuk...! Kolay değil huzuru sağlamak.
Eve dönüş heyecanı saramadi beni dün aksam. Hani aksam karanlığı kaplamıştı heryeri. Eve gelip Ata'yi opene kadar çıkamadım ben o karanlıktan.Oğlum annesine , ben yavruma kavuşmuştum. Kapıyı kapatirken kaybolmadı gözümün önünden minibüsün gidişi. Bütün gece üşüdüm, üzüldüm, düşündüm, sessiz sessiz öptüm Ata'cigimi.
Ağlıyorum yaa!!!
Çok koyuyor bana bu halleri. İlgi alaka iyi ama annesizler iste:(
İnsanlarin ikiyuzluluguyle birlesince iyice tiksiniyorum su kalabalıktan. Engelli cocuklar için herkes iyi seyler söyler sma kimse yanında, ocağında, sınıfında istemez! Hele ki kimsesiz ise...İki gozumle gördüm, kimse istemiyor!
Çok üzgünüm ve çaresizim.
Baslarını oksayip sarilmam lazım daha çok, daha çok gulumsemeliyim. "Dün gece rüyanda ne gördün haydi anlat bana" demeliyim. Hayallerini sormalıyım ve yapabildiğim kadar gerceklestirmeliyim.
Evet. Artık aglamamaliyim, gözyaşı dökmek hiçbir ise yaramaz,degil mı?
Marifet değil doğurmak, emzirmek, gece uykusuz kalmak. Marifet olan doğurduğuna da dogurmadigina da "adam gibi" davranmak!!!
Hadi bakalım, yürü kızım Aylin. Evlatlarının basına...
Hergün icim kanıyor benim
Hergün icim sızlıyor.
Bu okula geldiğim hergün icim sızlıyor.
Bu okula geldiğim hergün, kanadı kırılmış kuş misali kırgın, kirpikleri yere doğru suzulen öğrencilerimi gördükçe icim kanıyor benim.
Yuvadan geliyorlar.
Oysa ben kulağımda Ata'nin civiltisiyla aralıyorum sınıfın kapısını, gözümün onundeyken gülümseyen hali, sınıfın kapısını kapatirken uçup gidiyor. Nereye? Bilmiyorum, belki eve doğru. İcimi çok büyük bir hüzün kaplıyor her yoklama alışımda. Hiç alışamadım ben buna hem de hiç!
Dün gece Ata'ya boya kalemleri bakerken de aynı şey oldu. Bir fırtına koptu icimde.Ne yapıyorlar? Uyudular mı? Ödevlerini yaptılar mı? Dün elini incitmişti bir tanesi, acaba hemşire pansumanini yapmış mıdır?
Deli gibi ağlamak istiyorum, hatta ağlıyorum da...
Dün hava çok soğuktu. Cikista herbirini servise bindirdim. Yuvanın servisini bekledim, en son o geldi. Haklılar, bu civardaki her okula uğrayıp cocukları alıyorlar. Ama her minibüs bahceden içeri girerken onlar sokağın sonundan aldılar bizimkileri. Görevli kadinciglik çığlığa yerlerine oturttu. Haklıydı, onlarca kipir kıpır cocuk...! Kolay değil huzuru sağlamak.
Eve dönüş heyecanı saramadi beni dün aksam. Hani aksam karanlığı kaplamıştı heryeri. Eve gelip Ata'yi opene kadar çıkamadım ben o karanlıktan.Oğlum annesine , ben yavruma kavuşmuştum. Kapıyı kapatirken kaybolmadı gözümün önünden minibüsün gidişi. Bütün gece üşüdüm, üzüldüm, düşündüm, sessiz sessiz öptüm Ata'cigimi.
Ağlıyorum yaa!!!
Çok koyuyor bana bu halleri. İlgi alaka iyi ama annesizler iste:(
İnsanlarin ikiyuzluluguyle birlesince iyice tiksiniyorum su kalabalıktan. Engelli cocuklar için herkes iyi seyler söyler sma kimse yanında, ocağında, sınıfında istemez! Hele ki kimsesiz ise...İki gozumle gördüm, kimse istemiyor!
Çok üzgünüm ve çaresizim.
Baslarını oksayip sarilmam lazım daha çok, daha çok gulumsemeliyim. "Dün gece rüyanda ne gördün haydi anlat bana" demeliyim. Hayallerini sormalıyım ve yapabildiğim kadar gerceklestirmeliyim.
Evet. Artık aglamamaliyim, gözyaşı dökmek hiçbir ise yaramaz,degil mı?
Marifet değil doğurmak, emzirmek, gece uykusuz kalmak. Marifet olan doğurduğuna da dogurmadigina da "adam gibi" davranmak!!!
Hadi bakalım, yürü kızım Aylin. Evlatlarının basına...
Etiketler:
anne olmak,
öğretmen anne
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
offf offf...ağlaya ağlaya okudum... Bizim çocuklarımızdan biri de olabilirdi onlardan biri.. Onlar sadece çocuk bütün çocuklar gibi herşeyin en güzelini en iyisini hakediyorlar. Kocaman hayalleri, kendilerinden büyük umutları ve hepsinini küçücük elleri var ...Bizler sapır sarmalasak hiç değilse kollarımız yettiğince :(
YanıtlaSilharikasın sevgili aylin.
YanıtlaSilne kadar özverili ne kadar onur verici bir meslektesin,
allah kolaylıklar versin ...
ataya da sevgiler:)
Canım okurken bire bir hissettim yaşadıklarını ve gözümden engel olamadığım yaşlar aktı.Ne demek gerek onu bile tam olarak bulup yazamıyorum keşke yapabilsem birini alabilsem ya kalanlar ne olacak ahh..
YanıtlaSilİçim acıdı hala da acıyor Allah sana sabır ve dayanma gücü versin öyle büyük bir şey ki yaptığın sadece işini yapmıyorsun sen dersini bitirip benim işim buydu bitti demiyorsun kocaman yürekli bir annesin adaşım ,elimden gelse inan yanı başında olmak seninle dokunmak isterdim o minik yüreklere...
sevgili aylin,
YanıtlaSillutfen hergun onlara daha siki saril,belki onlar su an anlamicaklar ama birilerinin onlari ne kadar sevdigini ve merak ettiginide soyle.keske orada olabilseydim,buradan cok uzaklaradan ,cok zor,o minik kalplerin hayallerinin kirilmasina izin verme,lutfen deniz yildizinin hikayesini hatirla,belki denizde bir damla senin yaptiklarin ama en azindan cevrendeki o minicik kalplerin ici sevgiyle dolsun.dualarimiz sizleler
tijen
Tüylerim diken diken oldu okurken içimden birşeyler yok oldu.Kendimden utandım , elimden birşey gelmiyor diye.Ama ilerde koruyucu aile olmak için başvurmayı düşünüyoruz eşimle...inşallah kısmet olur...
YanıtlaSilİlginiz ve içtenliğiniz için hepinize teşekkür ederim.
YanıtlaSilAh Aylin ah:( Oysa normal olmalı onların varlığı, hemen kucağımıza yakın olmalılar. Sen eğitimci olarak karar ver ama biraz büyüyünce bizim çocuklar beraber oyun grupları yapılamaz mı? Hani montessori'de engelli çocukların da okula alındığını-hemen yan sınıfa duymuştum, çok insancıl, gerçek bir çözüm. Zor mu sivillerin çözüm üretmesi?
YanıtlaSil@bozbek, duygulanmadan edemiyor insan, eğer insansa... sevgiler
YanıtlaSil@ ece ve annesi, teşekkür ederim.sevgiler bizden sizlere...
YanıtlaSil@İkiz annesi, Aylinciğim, sağol ilgin ve desteğin için...
YanıtlaSilTijen hanımcım, altın kalpli birisiniz siz. İyi ki varsınız. Sevgiler
YanıtlaSil@İçimizdeki karnaval, candan yürekten tebrik ediyorum.
YanıtlaSil@İçizmideki karnaval, çözüm için bir araştırma içindeyim, yazacağım, söz... Sevgiler
YanıtlaSil