Alternatif Anne dergisi için yaptığım bu röportajı buradan okuyabilirsiniz. Tamamı ise bir satır aşağıda...
Sevgili X anneye teşekkürlerimle...
Çocuk yapmayı istediğini hissediyorum? Bir aşk bebeği mi? ve doğuma, bakımına nasıl karar verdin? Neler düşündün, neler yaşadın? Paylaşmak ister misin?
15 yaşından beri anne olmak istiyordum. Biyolojik saatim çok erkene kurulmuştu benim. Oldum olası çocukları çok sevdim ama hayat şartları yüzünden çok geç tatmak zorunda kaldım bu mucizevi duyguyu. Belki de bu yüzden iş olarak kendime ana okulu öğretmenliğini uygun gördüm.
Oğlumun babasıyla lise yıllarında tanıştık. Okuduğum okulda beden eğitimi öğretmeniydi. Okul bittikten 1 sene sonra bir spor tesisinde karşılaştığımzda başladı aşkımız. İlk ve son erkeğimdi. Ailem bu ilişkiye hiçbirzaman onaylamadı. Benden 14 yaş büyük olması, daha önce evlenmiş ve boşanmış olması, onunla yaşayan 5 yaşında bir oğlunun varlığı değildi onları tek endişelendiren, en büyük sorunları aramızdaki din farkıydı. İlk başlarda aileme karşı gelemeyecek kadar gençtim. İlk 5 sene öyle geçti. Daha sonra da babamın kalp rahatsızlığı çıktı ortaya, ya ona birşey olursa korkusuyla bir türlü sevdiğim adamla evlenemedim. Tabii aileme olan bu bağlılığım aramızda bir sorun oluşturmaya başlamıştı. Tartışmalar, aldatmalar, güvensizlikler en sonunda yıktı 15 senelik sevgimizi. 9 aylık bir ayrılık süresi sonunda, birbirimizden başka kimseyi sevemediğimizi anladık ve tekrar barıştık. Ama artık hayallerimiz çok farklıydı. Oğlunu tek başına büyütmek zorunda kalmıştı, artık 50 yaşına gelmişti. Maddi ve manevi olarak yorulmuştu, teknesine atlayıp dünyayı dolaşmaktan başka hiçbir hayali yoktu artık. Benim ise en büyük hayalim anne olmaktı. Yollarımızı ayırmaya karar verdik ama ayrılmadan önce ondan, sevdiğim tek adamdan bir çocuk istedim. Maddi ve manevi hiçbir istekte bulunmayacağıma söz verdim ona. Kolay olmadı, hiç kolay olmadı. Biraz klişe olacak ama oğluma olan sevgim ayakta tuttu beni, tüm gücümü ondan aldım ve sonrası çorap söküğü gibi geldi. Son derece tutucu bir ailenin kızı olarak, evlenmeden çocuk yaptım. Ailem yüzüme asla bakmaz, sağlıklı olsunlar yeter diye düşünürken, şu an en büyük desteğim onlar oldu. Maddi hiçbir birikimim yokken, arabamı satarak ve 7 aylık hamile halimle Bebek'teki oturduğum evden daha mütevazi bir eve taşınarak işin maddi kısmını da çözmüş oldum. Oğlumun babası bu süreçte yanımda olmak istedi. Ama onun şartı, 45 günlükken almış olduğum ve çocuğum olmadığı için 5 senedir çocuğum yerine koymuş olduğum köpeğimden vazgeçmemdi. Bunu yapamadığım için de beni hiç affetmedi...
Evet bebeğim bir aşk çocuğu ve evet çok istendiği için geldi hayatıma...
-Bekar bir anne olarak doğum yapmanın ve bebeği büyütmenin artılarını ve eksilerini bizimle nasıl paylaşırsın?Bebeğim doğduğu ilk ay babası bizimle kaldı. Hayatım boyunca hiç bu kadar stres yaşadığımı hatırlamıyorum. Gerek benden yaşça oldukça büyük olması nedeniyle, gerek konumu (öğretmen) gerekse daha önce bu konuda tecrübeli olması dışında bir de üstüne üstlük dominant bir kişiliğe sahip olan babamız yaptığım her davranışı eleştirdi. "Bebek her ağladığında neden memeni yapıştırıyorsun ki ağzına, bebek dediğin biraz da oyun ister" deyip alıyordu bebeğimi elimden. "Her ağladığında koşup alma hemen kucağına, kucağa alıştıracaksın" diyerek de hareketlerimi kısıtlıyordu. Doktorun sözlerini peygamber sözü gibi sayıp uygulamama da son derece karşı çıkıyordu, "doktor ne bilir, biz büyüttük" deyip, çok titiz olduğum konularda istemediğim davranışlarda bulunarak beni çileden çıkartıyordu. "1 yaşından önce bal yasak, yumurtanın beyazı verilmeyecek" gibi kurallara gülüp geçiyordu. Hijyen konusundaki her takıntımı ise, köpekle birlikte bebek büyüten biri olduğum için son derece gereksiz ve saçma buluyordu. Ben köpek kılını bile önemsemeyen bir anne isem, ne hakla sokakta yere düşmüş bir emziği sterilize etmeden bebeğin ağzına vermesine karşı gelebilirmişim ki? Daha fazla detaya girmeyeceğim ama 1 ay sonunda bebeğimle başbaşa kaldığımda yalnız bir anne olduğum için Tanrıya defalarca şükrettim. Bebeğimi istediğim gibi büyütebilme özgürlüğümün bedeli ağır ama buna deyiyor sanırım.
- Babasını görüyor mu? Baba olgusunun hayatındaki yeri nedir şu an ve gelecekte nasıl olmasını istersin?
Herşeye rağmen, oğlumun babasız büyümemesi için, en azından öyle büyüdüğünü hissetmemesi için, elimden geleni yapmaya çalışıyorum. Oğlumun babasının oturduğu eve yürüyerek 5 dakika mesafede bir eve taşındım. Dolayısıyla babamız her akşam 5-6 arası rahatça bize gelip oğluyla vakit geçirebiliyor. Çocukları çok sever ve onlarla iletişimi kuvvetlidir. Kesinlikle oğlunu çok seviyor ve o da kendince bir çaba sarfediyor. 15 senelik ilişkimiz boyunca onun oğluyla olan iletişimine hayran kalıp, birgün benim de çocuğumun babası olmasını hayal etmiştim ben. Nasıl bir baba olduğunu çok iyi bildiğim için baba figürü olarak onu seçtim. Şu an oğlum sürekli benimle olmaya alışık olduğu için babasını sadece bir oyun arkadaşı olarak görüyor ve ben yanlarından 10 dakika fazla bir süre ayrılırsam hemen ağlayıp beni istiyor ama büyüdükçe ve babasıyla paylaşımı arttıkça, bu açığı kapatacaklarına inanıyorum, en azından öyle umuyorum.
-Hem annelik gerekirse hem de babalık yapıyorsun. Etrafında sana destek olanlar nasıl destek oluyor? (Maddi ve manevi)
Bundan 2 sene öncesine kadar çok sevilen ve aranılan biriydim. En azından öyle olduğunu düşünüyordum. Yalnızlığı özleyecek kadar yoğundum. Gerek iş, gerek spor, gerek sanat ve de özellikle sosyal hayat olarak son derece faal biriydim. Gerçekten abartmıyorum, evimde hergün en az 1-2 arkadaşım olurdu, çoğu bende kalırdı. Şimdi bahsettiğim arkadaşlardan birçoğunu hiç görmüyorum, birkaçıyla ayda 2-3 kez telefonalşıyor, yılda 1-2 kez ancak görüyorum. Bebeğim ilk kez katı gıdaya geçti veya bugün emeklemeye başladı, veya bugün ilk kez guk dedi gibi sohbetler artık pek de eğlenceli olmasa gerek:) Belki de önceliklerim değiştiği için artık eskisi gibi iyi bir güzin abla değilim onlar için.
Şu an yanımda birtek annem ve babam var. Gerek maddi, gerek manevi tek desteğim onlar. İyi ki de varlar. Onları çok seviyorum ve en az onlar kadar iyi bir aile olmak için vargücümle savaşıyorum.
-Bu süreçte etrafındakileri analiz edersen seni çok kimler ve neler yoruyor?
Artık beni hiçkimse veya hiçbirşey yormuyor. Anneliğimin başlarında gerçekten çok yorucu ve yıpratıcı bir dönem geçirdim. Neyi nasıl yapacağımın sürekli birileri tarafından söylenmesi, tüm yaptıklarımın eleştirilmesi, ayrıca her kafadan bir ses çıkması, tüm söylenenlerin birbirleriyle çelişkili olması kafamı iyice karıştırmıştı. Artık ne istediğimi ve ne yaptığımı çok daha iyi biliyorum. Oğlumla iyi bir diyaloğum var. Artık tüm komutları ondan alıyorum, böylece kafamı kimsenin karıştırmasına izin vermiyorum.
Bu arada oğlumun babasıyla sürekli irtibat halinde olduğumuz için sık sık birlikte görülüyoruz. Bu yüzden yakınlarım hariç pek fazla kişi benim oğlumu yalnız büyüttüğümü bilmiyor. O yüzden de durumumuz hakkında yorum yapan, eksik fazla konuşan pek de fazla kişi yok etrafımda. En azından konuşuyorlarsa da ben duymuyorum:)
-Şimdiye değin seni incitenler oldu mu? Buradan onlara ne söylemek istersin? Dilediğin gibi içini dökebilirsin, serbest :)
Kendi kendimi defalarca iyi olduğuma inandırsam da, kimseye kırgın olmadığımı iddia etsem de, içten içe oğlumun babasına bir kırgınlığım olduğunu inkar edemem. Bu kendime bile itiraf edemediğim bir gerçek. Özgürlüğümün tadını çıkartıyor olmama rağmen ruhumun derinliklerinde hep, oğlumun yatağından çıkıp, tıpış tıpış annesi ve babasının yatağına geldiğini hayal ediyorum. Oğlum bu duyguyu hiç yaşayamayacak. Annesi ile babasını hiç elele göremeyecek. Onu bu duygudan mahrum bıraktığımız için hem babasına, hem de kendime kırgınım belki de...Güzel bir deneyim oldu benim için de, bol bol içimi döktüm, çok teşekkür ederim:)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Bu yazı hakkında ne düşünüyorsan durma, yaz. Haydi yorumla :)